Domowa pizza w kształcie serca

Kiedy nadchodzą Walentynki, wiele osób chciałoby przyrządzić coś dla ukochanej osoby. Pomysłów może być wiele. Pierwsze skojarzenie to elegancka kolacja albo coś słodkiego, najlepiej nawiązującego do tej okazji. My proponujemy coś mniej wykwintnego. Pizza w kształcie serca na Walentynki to może mniej elegancki pomysł, ale za to bardzo oryginalny. Idealny dla osób, które nie przepadają za ekskluzywnymi daniami i drogimi restauracjami. Trudno powiedzieć, co powiedzieliby na to przywiązani do tradycji Włosi, ale Polacy i Polki, zwłaszcza w Walentynki, z pewnością chętnie jej spróbują. To okazja, żeby uczcić ten dzień smaczną niespodzianką o niecodziennym kształcie, ale romantyczną i przygotowaną z miłością. Dlatego przygotuj z nami domową pizzę w kształcie serca.

Czym jest słynny włoski placek?

Pizza – jedna z najbardziej rozpoznawalnych potraw kuchni włoskiej, obok makaronów niemal jej symbol. A jednocześnie tak prosta w swojej formie. Jest to płaski placek drożdżowy posmarowany sosem pomidorowym, posypany startym serem, zwykle mozzarellą oraz ziołami. Ciasto na pizzę powstaje z białej mąki, drożdży, oliwy z oliwek i wody lub mleka. Piecze się ją wraz z dodatkami w mocno nagrzanym piecu, najlepiej specjalnym i opalanym drewnem. Serwowana jest na gorąco, choć bywa też jadana na zimno. Kiedyś był to posiłek najbiedniejszych, dziś jedno z najbardziej rozsławionych dań na całym świecie, a na pewno najsłynniejszy placek. Szybki posiłek biedoty, który trafił na królewskie stoły. Choć odmian jest wiele, obecnie we Włoszech najbardziej znane są trzy rodzaje. Najpopularniejsza i często uznawana za najlepszą neapolitańska, bardzo cienka z pulchnymi brzegami, grubsza rzymska bez wystających brzegów oraz prostokątna sycylijska.

Pizza rozpowszechniła się na całym świecie, a w różnych krajach powstały różne wersje. Co ciekawe, niektórych rodowity Włoch nie nazwałby prawdziwą pizzą, bo ma to być prosta i świeża kompozycja. We Włoszech najważniejsze jest cienkie i elastyczne ciasto, a nie typowe głównie dla Ameryki grube z wieloma składnikami na wierzchu. Bo tych, niezależnie od regionu, w Italii jest niewiele. Co też istotne, dodatkowe sosy nie są podawane do tradycyjnej, włoskiej pizzy, tylko oliwa z oliwek. A na całym świecie serwowana jest w niezliczonej liczbie wariantów z oryginalnymi i zaskakującymi dodatkami. Międzynarodowy Dzień Pizzy obchodzony jest 9 lutego.

Skąd pochodzi pizza i co w jej historii robią królowie?

Za ojczyznę pizzy uważa się Neapol, który był portem założonym przez Greków. Jednak płaskie i okrągłe placki wypiekane z oliwą z oliwek oraz ziołami były znane już w starożytności i to wielu kulturom rejonu Morza Śródziemnego, Grekom, Rzymianom i Egipcjanom. Być może pierwsze powstały w Grecji, skąd trafiły do Włoch. Tam pojawił się sos pomidorowy, choć pomidory zaczęto używać dwa wieki później, niż wraz z Kolumbem przybyły z Ameryki. Sama nazwa „piza” lub „pizzas” pierwszy raz w formie pisanej pojawiła się we Włoszech pod koniec X wieku. Słowo “pizza” wywodzi się z łacińskiego “picea”, co oznacza placek mączny zwany także focaccia.

Pierwsze pizzerie otwarto w Neapolu w XVIII wieku, a do popularności przyczynili się władcy. Ponoć król Neapolu i Sycylii Ferdynand II Burbon je odwiedzał i zajadał się pizzą. W 1889 roku do Neapolu przybyła ówczesna królowa Włoch Małgorzata Sabaudzka. Kucharz Raffaele’a Esposito przygotował specjalnie dla niej trzy wersje, w tym nową pizzę z bazylią, pomidorami i dodatkiem mozzarelli, składników w kolorze włoskiej flagi. Podobno to ona najbardziej zachwyciła królową, od której imienia pochodzi nazwa Margherita. Pierwsza współczesna, obecnie nam znana i najprostsza wersja. Jedna z najpopularniejszych oraz symbol Włoch, który pokochała królowa, a potem cały świat. Mniej więcej w tym czasie pizza trafiła do Ameryki wraz z włoskimi imigrantami, którzy otwierali tam pizzerie. W odróżnieniu od całej Italii stały się tam popularne. Na północy Włoch popularność pizza zyskała dopiero po II wojnie światowej dzięki emigrującym za pracą robotnikom z południa. Do Polski trafiła w XVI wieku na dwór Zygmunta Starego za sprawą włoskich kucharzy królowej Bony, ale popularna stała się dopiero w latach 90-tych XX wieku.

Ciekawostka – włoska duma narodowa

„Pizza Napoletana” w 2009 roku uzyskała od Komisji Europejskiej certyfikat TSG gwarantowanej specjalności tradycyjnej. W 2022 nazwa została zastrzeżona, uzyskując status produktu chronionego. W roku 2017 została wpisana na listę niematerialnego światowego dziedzictwa UNESCO. W Włoszech jest nawet ustawa jej dotycząca. W Neapolu od 40 lat istnieje stowarzyszenie The Associazione Verace Pizza Napoletana przyznające certyfikaty autentyczności pizzy neapolitańskiej, prowadzące też kursy jej przygotowania. Obecnie certyfikowane neapolitańskie pizzerie można znaleźć w 58 krajach na świecie, w Polsce jest ich 27.

Pizza neapolitańska to włoska duma i dobro narodowe, uznawana za spuściznę oraz synonim włoskiej pizzy. Oryginalna neapolitana chroniona znakiem firmowym powstaje na bazie certyfikowanej receptury i ściśle określonych składników z Kampanii. Na Marghericie znajduje się sos z pomidorów odmiany San Marzano z wulkanicznych pól spod Wezuwiusza, mozzarella di bufala z mleka bawolic żyjących na bagnach pod Neapolem i świeża bazylia. Druga neapolitana to marinara zawierająca pomidory, czosnek, oregano i oliwę. Ciasto przyrządza się z oryginalnej włoskiej mąki typu 00, drożdży piwnych, wody pitnej oraz soli, bez oliwy i odstawia do wyrośnięcia na co najmniej 8 godzin. Powinno być ręcznie wyrabiane i formowane w okrąg. Całość piecze się w bardzo wysokiej temperaturze w piecu opalanym drewnem do półtorej minuty. Pizza powinna być nie większa niż 35 cm, mieć pulchne, wypieczone brzegi z czarnymi „bąblami” o wysokości do 2 cm i cienki, wilgotny środek o grubości nie większej niż 0,3 cm. Zwykle je się ją, zaczynając od środka, na końcu racząc się wypieczonymi brzegami z odrobiną oliwy z oliwek.